data publikacji: 19-04-2020Powstanie wybuchło w trakcie wdrażania zarządzonej przez Heinricha Himmlera operacji całkowitej likwidacji getta, 19 kwietnia 1943 w wigilię żydowskiego święta Pesach, w trakcie gdy w tzw. getcie szczątkowym pozostało około 50-70 tysięcy europejskich Żydów (w szczycie w getcie było nawet pół miliona Żydów).
Powstanie w getcie warszawskim, było demonstracją heroicznego oporu. Żydzi podjęli nierówną walkę ze swoimi oprawcami, tym samym nie godząc się na śmierć w obozie koncentracyjnym. Wybrali śmierć w walce, a nie w obozie zagłady. Powstanie w getcie warszawskim było aktem najwyższej odwagi głównie dlatego, że walczący młodzi mężczyźni i kobiety od pierwszych chwil wiedzieli, że nie mają nadziei na zwycięstwo. Powstanie w getcie upadło 16 maja 1943. Getto zostało zrównane z ziemią, a teren był przygotowywany pod ogromny park imienia Himmlera.
Mimo tragicznego finału, powstanie w getcie warszawskim pozostawiło po sobie trwałe dziedzictwo. Było to największe powstanie żydowskie w II wojnie światowej, powstanie w getcie warszawskim inspirowało młodzież żydowską - w gettach od Lwowa poprzez Będzin do Białegostoku.
Do wybuchu II wojny światowej Żydzi mieszkali w Polsce od ponad 1000 lat. Około 10 procent mieszkańców w przedwojennej Polsce było Żydami. Żydzi zamieszkiwali głównie w miastach i miasteczkach. Przykładowo, przed wojną tylko w Nowym Jorku mieszkało więcej Żydów niż w Warszawie, w której mieszkało około 355 000 Żydów, stanowiło to około 30 procent populacji stolicy Polski. Żydzi stworzyli bogatą i różnorodną kulturę, coś co naziści postanowili całkowicie zniszczyć.
